حاجی حسین عزیزی

توده گرانیتوئیدی بانه در زون تراستی زاگرس بین ورقه عربی و ایران در شمال غرب ایران واقع شده است. این توده به دو بخش اصلی گرانیت، گرانودیوریت و کوارتز دیوریت (آپینیت) تقسیم می شود که اختلاف اصلی آنها در فراوانی آمفیبول در خانواده دیوریتی است. داده های سن سنجیU-Pb زیرکن تأیید می کند که تبلور این توده در 38-41 میلیون سال قبل صورت گرفته و توده دیوریتی تا حدودی بعد از گرانیتوئیدها (38–39 میلیون سال) متبلور شده است. شیمی سنگ کل بعضی تغییرات اصلی را برای عناصر اصلی و فرعی مانند SiO2، TiO2، MgO، Na2O + K2O ، Cr، Ni ، Vو عناصر آلکالن در هر دو گروه نشان می دهد. غلظت عناصر نادر خاکی (REE) در سنگهای گروه دیوریتی بالاتر از گرانیتوئید ها می باشد. نسبت اولیه 87Sr/86Sr و 143Nd/144Nd در هر دو گروه مشابه و برابر 0.7034 - 0.7132 و 0.5013 - 0.5131 به ترتیب در تغییر است، به علاوه εNd(t) در هر دو گروه تغییراتی از-1.20 تا 2.56 + را نشان می دهد. ترکیب شیمی این سنگ ها عمدتاً بیانگر سین کولیژن بودن این گرانیت ها با بعضی تمایلات به طرف قوس و رژیم های درون صفحه ای است. اشکال رمبوهدریک توده بانه با ساختار سیگموئید، چین های برگشته و نامتقارن سنگ های اطراف دلالت بر آن دارد که تزریق ماگما توسط زون های برشی کنترل شده است که این حالت بیانگر رژیم تکتونیکی ترا فشارشی در منطقه است که در طی برخورد ورقه عربی و ایران (بلوک شمال غرب) روی داده است. نتایج حاصل از کارها دلالت بر ذوب بخشی متابازالت های کالک آلکالن در طی برخورد داشته که نفوذ و جایگیری توسط گسل ها کنترل شده است. در طی برخورد و پس از آن، تزریق ماگمای بازیک از زیر موجب افزایش گرادیان زمین گرمایی شده و در نتیجه سیستم های ترا فشارشی محیط مناسبی برای تزریق ماگما در طی حوزه های کششی فراهم آورده است.