یکی از مهمترین رویکردها در برخورد با بافت های ناکارآمد، بازآفرینی شهری می باشد. اصل اساسی بازآفرینی بر مبنای مشارکت اجتماعی است، از جمله رویکردهایی که بر مبنای مشارکت در بافت های ناکارامد مورد استفاده است رویکرد تنظیم مجدد زمین است. برنامه اصلاح مجدد زمین، از جمله استراتژی های بازآفرینی شهری است که به دلیل ماهیت آن به عنوان ابزاری برای بازسازماندهی قطعات زمین می توان در حوزه ی ساماندهی بافت های ناکارآمد میانی(بافت قدیم شهرها) مورد استفاده قرار گیرد. این برنامه که به عنوان ابزاری کارآمد و اثرگذار با کارکردهای اقتصادی و کالبدی، که به لحاظ سلسله مراتب طرح های شهری، مقیاسی بین طرح های جامع و تفصیلی و طراحی و اجرای یک واحد مسکونی دارد، می تواند راه حلی مناسب جهت مداخله در این بافت ها باشد. این برنامه، با در نظر گرفتن واقعیت های طراحی شهری، خدمات عمومی و جنبه های اجتماعی و مشارکت ساکنان، اقدام به تغییر در خطوط مالکیت، تقسیم، تجمیع، تعویض و کاهش مساحت قطعات در محدوده مورد نظر، با توجه به سهم گذاری هر یک از ساکنین در پروژه می نماید. به لحاظ کالبدی، ارگانیک بودن اغلب این بافت ها و ریزدانه بودن قطعات به دلیل تفکیک های متوالی و بدون قاعده در دوره های مختلف زمانی سبب ایجاد بافتی با قطعات متراکم و مساحت ها و جهت گیری های مختلف نسبت به معابر، در کنار تنوع عرض در امتداد گذرها و پرپیچ و خم بودن آنها گردیده است. این ویژگی سبب می شود که در جریان تعریض گذرها و احداث کاربری های جدید، مشکلاتی ایجاد گردد. بدین معنا که این طرح ها ممکن است با خطوط مالکیت موجود دچار مغایرت شده و فرم های نامتعارفی در شکل پلاک ها ایجاد کند. این برنامه نه تنها تنظیم مجدد اراضی از طریق بهینه سازی الگوی استقرار فضایی واحد های سکونتی مد نظر قرار می گیرد. بلکه به واسطه ی فضاهای تولید شده، خدمات مورد نیاز در سطح محله مکان نمایی و جانمایی می گردد. در راستای انجام این تحقیق با مطالعه ی ادبیات موجود در بازآفرینی و تنظیم مجدد زمین به بررسی تنظیم مجدد زمین با رویکرد بازآفرینی شهری این سوال ایجاد می شود که با چه سازوکار و راهبردهایی تنظیم مجدد زمین در بازآفرینی بافت های ناکارآمد شهری قابل اجرا است؟ در این مطالعه استفاده از این دیدگاه در پهنه های ناکارآمد داخل شهر های ایران(محله ی جورآباد شهر سنندج) مورد مطالعه قرار می گی
