با وقوع انقلاب صنعتی، پیشرفت تکنولوژی و افزایش سطح بهداشت جهانی، روز به روز بر میزان جمعیت جهان بخصوص در مناطق شهری افزوده گشته؛ به گونه ای که هم اکنون بیش از نیمی از جمعیت جهان در مناطق شهری زندگی می کنند. تأمین سرپناه مناسب برای جمعیت درحال رشد جوامع شهری امری مهم تلقی می گردد؛ آمار و شواهد حاکی از آن است که اغلب سکونتگاه های شکل گرفته (شهری و روستایی) در مناطق مستعد مخاطرات طبیعی واقع شده اند و مخاطرات طبیعی به عنوان جزئی از نظام طبیعت از ابتدای تاریخ، سکونت گاه های انسانی را تهدید کرده است. به هنگام بروز بلایای طبیعی، آسیب پذیرترین اقشار جامعه، گروه های کم درآمد شهری و فقراء هستند. بنابراین تأمین مسکن مناسب و استاندارد و به دنبال آن محیط مسکونی تاب آور در برابر بلایای طبیعی برای آنها از اهمیت والایی برخوردار است؛ در دهه های اخیر سیاست های گوناگونی برای تأمین مسکن مناسب گروه های کم درآمد شهری مطرح شده اند؛ در ایران هم برای حل مشکلات مسکن و تأمین مسکن برای اقشار کم درآمد شهری سیاست های گوناگونی نظیر مسکن حمایتی و یا زمین صفر پیگیری شده است؛ که در سالهای اخیر پروژه های مسکن مهر منتج از راهبرد زمین صفر به عنوان راهی برای تأمین مسکن این افراد پیگیری و اجرا شده است. از سویی کشور ایران به لحاظ جغرافیایی و زمین شناختی، آسیب پذیری بسیار بالایی در برابر سوانح طبیعی به ویژه زلزله دارد؛ هدف اصلی این پژوهش کاربست رویکرد تاب آوری در پروژه مسکن مهر بهاران شهر سنندج به عنوان نمونه به لحاظ کالبدی- محیطی در برابر بلایای طبیعی نظیر زلزله و ارائه پیشنهاداتی در راستای بهبود تاب آوری آن است. در این پژوهش که پژوهشی کاربردی می باشد از روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای و برداشت میدانی برای جمع آوری و طبقه بندی اطلاعات مورد نیاز استفاده شده است. به منظور تلفیق شاخص ها در این تحقیق از روش میانگین مجموع فواصل از حد بهینه تاب آوری استفاده شد. براساس نتایج به دست آمده از این مطالعه، تاب آوری کالبدی- محیطی مجموعه مسکن مهر بهاران شهر سنندج نسبت به حد بهینه 1 در سطحی پایین می باشد ( 35/0 ARI=). این مقدار بیان گر ناپایداری مجموعه و وجود ضعف زیاد در برابر مخاطرات طبیعی نظیر زلزله است. بیشترین ضعف مجموعه در درجه اول مربوط به بعد محیطی پروژه و ناشی از موقعیت مکانی و بستر طبیعی آن است؛ در درجه بعدی نا
