شهر پدیده ای پیچیده و پویاست که با بسیاری از مسائل (چالش های) داخلی و خارجی مواجه می شود. رفاه بشر در شهرها بر شبکه ی پیچیده ای از نهادهای به هم پیوسته، زیرساخت ها و اطلاعات متکی است. مردم شهرها را به عنوان مراکز فعالیت اقتصادی، فرصت و نوآوری می شناسند. علاوه بر این شهرها مکان تجمع تنش ها و یا شوک های ناگهانی هستند؛ که ممکن است منجر به فروپاشی اجتماعی، تخریب کالبدی یا محرومیت اقتصادی شود، مگر شهری که تاب آور باشد. رویکرد تاب-آوری یکی از رویکردهای نوینی است که تلاش دارد شهرها را در برابر تغییرات منعطف سازد. نظر به اینکه شهرهای ما همواره در معرض تغییر و تحول هستند و جمعیت شهرنشین جهان به طور مدام در حال افزایش است تاب آور شدن شهرها در برابر این تغییرات و چالش ها امری ضروری است. این پایان نامه سعی بر آن دارد که تاب آوری شهری را به عنوان تئوری و رویکردی جدید مورد بحث و بررسی قرا داده و در این رهگذر با نگاهی عمیق تر به تاب آوری در شهرها، چارچوبی مفهومی برای آن ها فراهم سازد. چارچوبی که نگرش جامع تری را به کار گیرد و همچنین بازتاب این چارچوب را در نمونه موردی مورد ارزیابی قرار دهد. تحقیق حاضر از نوع کاربردی- توسعه ای بوده و با روش تحلیلی- توصیفی با تکیه بر مطالعات کتابخانه ای و اسنادی، برداشت های میدانی و تهیه پرسشنامه انجام شده است. مدل عملیاتی انتخاب شده ترکیبی از آزمون های تی، آنوا و دانکن است که محقق را قادر می سازد تا با در نظر گرفتن سنجه ها میزان تاب آوری نمونه مورد مطالعه را در هر بعد مورد ارزیابی قرار دهد. مطابق تحلیل و محاسبات آماری و مطالعات انجام یافته، میزان میانگین تاب آوری کل شهرک بهاران برابر 0086/3 است که نشان می دهد درمجموع شهرک بهاران ازلحاظ تاب آوری در وضعیت متوسط است و ابعاد امنیتی، اقتصادی، بهداشت و رفاه، اجتماعی، محیط زیست، زیرساختی و مدیریتی، به ترتیب حائز بالاترین رتبه تاب آوری در این شهرک هستند. گرچه تاب آوری کلی این شهرک در سطح متوسطی است اما بعضی از ابعاد به صورت جداگانه گویای این موضوع نیستند و نیازمند حرکتی در جهت تاب آور شدن هستند، به ویژه بحث مدیریتی آن که بسیار حائز اهمیت است و شاید بتوان گفت که مهم ترین پله برای رسیدن به تاب آوری است.
