سرمایه اجتماعی مجموعه ای از منابع واقعی یا بالقوه است که در نتیجه شبکه های اجتماعی در بستر روابط نهادی شده بوجود می آید و می تواند امکان بهبود زندگی شهروندی را بهمراه راشته باشد. بعلت رشد شتابان شهرنشینی و رویکرد تمرکزگرای دولتها در کشورهای جهان سوم، شاهد توجه بیشتر به مفاهیم کالبدی و هندسی و در نتیجه غفلت از اهداف اجتماعی در توسعه ی شهرها هستیم که سبب بروز معضلات اقتصادی، اجتماعی و محیطی عمده ای شده است، از این رو تحقیق حاضر بر آن است با رویکردی توصیفی-تحلیلی و پیمایش میدانی (پرسشنامه طراحی شده) میزان برخورداری از سرمایه اجتماعی را در سه محله از محلات شهر سنندج: محله عباس آباد (سکونتگاه غیر رسمی)، محله قطارچیان (بافت مرکزی شهر) و محله مبارک آباد (بافت برنامه ریزی شده). مورد بررسی قرار دهد و دلایل آن را بروش مقایسه ای مورد شناسایی قرار دهد. مبنای نمونه آماری در هرکدام از این محلات 50 خانوار است. به این ترتیب می توان ضعف ها، توانایی ها، امکانات و محدودیت ها را شناسایی و نتایج را بعنوان بستری برای عمل متوالیان شهر فراهم آوردتحلیل یافته ها نشان داد که از لحاظ سرمایه اجتماعی انحصاری محله عباس آباد نسبت به مبارک آباد و قطارچیان در سطح بالاتری است و از لحاظ سرمایه اجتماعی پیونددهنده محله مبارک آباد در مناسب ترین سطح است و آمادگی و شرایط لازم برای همکاری با دولت و سرمایه اجتماعی پیونددهنده را داراست، دلیل آن را می توان به سطح تحصیلات و فرهنگ مردم نسبت داد. پیوند ساکنان محله عباس آباد و قطارچیان با دولت رفته رفته در حال از دست دادن حالت بالقوه خود است.
