امروزه، به ویژه در شهرهای بزرگ زندگی ماشینی و تجمع جمعیت موجب زندگی کسالت آور و همچنین محیط های با هوای آلوده شده است. فضای سبز شهرها می تواند نا حدودی به حل مشکلات حاصل از این پدیده در جهت سلامت افراد اجتماع و زیباسازی محیط کمک کند. آمارهای متعدد در سطح جهانی، نشانگر این واقیت است که وجود فضای سبز بیشتر در جوامع شهری نه تنها به سلامت جسمانی کمک می کند بلکه موجب آرامش روان شده، بازده کاری را زیادتر و همچنین بزهکاری را کمتر می نماید. در این راستا موضوع باغبانی درمانی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. باغبانی درمانی فرایندی هدایت شده بوسیله درمانگران باغبانی (Horticultural therapist) با استفاده از گل ها، میوه ها، سبزی ها و گیاهان زینتی با فواید اجتماعی، روانی و جسمانی می باشد، مانند باغ های بهبودی بخش (Healing garden) که نزدیک موسسه های روان درمانی هستند و مراجعان آن افراد دارای عارضه های روانی می باشند. البته موضوع دیگری به نام باغبانی درمان بخش (Therapeutic horticulture) وجود دارد که به معنای استفاده از گیاهان و باغبانی و تاثیر غیر مستقیم آن ها بر جنبه های روحی، جسمی و فکری افراد می باشد مانند باغ ها و پارک ها. استفاده از باغبانی به عنوان یک شیوه درمانبخش برای افراد موضوع جدیدی نیست و به اوایل قرن نوزدهم بر می گردد. در انگلستان همسو با قانونگذاری موسسه های مراقبت از معلولین، باغبانی درمانی توسعه یافت و کار در مزرعه برای بهبود بیماران روانی در مزرعه های یک بیمارستان در دهه 1930 شروع شد. در سال 1972 دانشگاه ایالتی کانزاس در آمریکا یک دوره تحصیلی 4 ساله باغبانی درمانی را شروع کرد که در این دوره تحصیلی دانشجویان بایستی 23 واحد علوم باغبانی، 18 واحد علوم پایه گیاهان، 21 واحد فیزیولوژی و روانشناسی و 22 واحد هنر، طراحی و ارتباطات و دیگر موضوع های مرتبط را بگذرانند. در این مقاله فواید باغبانی درمانی برای بیماران روانی، بیماران مبتلا به آلزایمر، افراد ناتوان در یادگیری، سالمندان، زندانی ها، افراد نابینا، معلولین جسمی، کارکنان اداره ها، بیماران بستری در بیمارستان ها و همچنین کودکان به طور کامل بررسی می شود.
