پردیسه (فضای سبز) یکی از ارکان ضروری و لاینفک فضاهای شهری است که تأثیر بسزایی در کیفیت منظر شهری و ارتقای سطح تعاملات اجتماعی، فرهنگی و سلامت شهروندان دارد. امروزه، به ویژه در شهرهای بزرگ زندگی ماشینی و تجمع جمعیت موجب زندگی کسالت آور و همچنین محیط های با هوای آلوده شده است. فضای سبز شهرها می تواند تا حدودی به حل مشکلات حاصل از این پدیده در جهت سلامت افراد اجتماع و زیباسازی محیط کمک کند. اما با توجه به اینکه کشور ایران در کمربند خشک نیم کره شمالی قرار دارد و نیز بخش اعظم آن دارای اقلیم خشک و نیمه خشک است، کمبود آب احداث، مدیریت و نگهداری پردیسه ها را با چالش های جدی مواجه ساخته است. این بحران چنان نگران کننده است که کشورهای مختلف دنیا راهکارها و دستورالعمل هایی برای صرفه جویی در بخش های مختلف شربُ، صنعت و کشاورزی ارائه نموده اند. پس با توجه به کمبود آب و عدم استفاده از آب شرب باید راهکارهایی جهت صرفه جویی در مصرف آب در پردیسه ها به کار گرفته شود. از راهکارهای قابل ارائه می توان به تغییر شیوه های آبیاری (مانند بهره گیری از روش های جدید و کارآمد آبیاری، کم آبیاری، تغییر زمان آبیاری و استفاده از آب های نامتعارف در آبیاری) و تغییر الگوی کشت (مانند کشت گل های چند ساله به جای گل های فصلی در فضای سبز، استفاده از گیاهان چند ساله بومی با ویژگی زیباشناختی و حتی دارویی با نیاز آبی کم، رویکرد خشک منظری یا زری اسکیپ، هرس شاخ و برگ درختان، استفاده از باکتری های محرک رشد، پلیمرهای سوپر جاذب و محیط کشت هایی مانند زئولایت و استفاده از مالچ (خاکپوش) به منظور کاهش تبخیر آب) نام برد.
