کودکان به عنوان یکی از مهمترین رده‌های سنی جامعه به عنوان منابع و ثروت‌های با ارزشی برای هرکشور محسوب می‌شوند. خلاقیت نسل آینده‌ی هر جامعه‌ای در گرو رشد و پروش خلاقیت کودکان آن است. این گروه سنیِ بخصوص، برای رشد، نیاز به شناخت توانایی‌ها و نیازهای روحی، جسمی و پتانسیل درونی‌شان دارند. با توجه به اینکه در مبانی طراحی شهری، همواره به کودک به عنوان یکی از عوامل تاثیرگذار در فضای شهری نگریسته می‌شود، ایجاد فضایی متناسب با ویژگی‌های جسمی، روحی و روانی کودکان برای تحقق بخشی رشد خلاقیت در آنان ضروری می باشد. پارک‌ها به عنوان محیطی بسیار تاثیرگذار در شکوفایی استعداد‌ها و خلاقیت کودکان یکی از این زیرساخت‌ها است. چرا که امروزه و در شهرهای کنونی با افزایش جمعیت و گسترش آپارتمان سازی به دلیل نیاز بیش از پیش به اماکن مسکونی، فضای آزاد و مناسب کمتری برای فعالیت خلاقانه‌ی کودکان یافت می‌شود همچنین گسترش شهرنشینی و میل مردم به مهاجرت از روستا‌ها به شهرها به دلایل متعدد اجتماعی و اقتصادی و ایجاد کلان شهرها، ار تباط بسیاری از کودکان را با طبیعت به عنوان مکانی برای شکوفا شدن، قطع کرده است. لذا با توجه به اینکه در مباحث مربوط به طراحی فضای سبز، مقصود و هدفِ فرآیند طراحی، ساماندهی فضا به منظور رفع نیازهای روحی انسان‌ها است، طراحی پارک شهری با هدف ارتقای رشد و خلاقیت در کودکان به عنوان بخشی از جامعه‌ی هدف، می‌تواند گامی در راستای رسیدن به هدف مذکور باشد.
