زیرساخت سبز شهری با سلامت انسان و تنوع زیستی در مناطق شهری مستقیما در ارتباط است و نقش مهمی را در اکولوژی شهری ایفا می کند. در واقع فضاهای سبز شهری، خدمات متنوع اِکوسیستمی از جمله کاهش آلودگی صوتی، آب و هوا و تعدیل آب و هوای منطقه ای و احیای فرصت های گردشگری را فراهم می آورد. فضاهای سبز همچنین برای بهبود وضعیت سکونت گاه های انسانی مورد استفاده قرار گرفته و برای حفاظت گوناگون زیستی در شهرنشینی روبه اِزدیاد امروزه، اهمیت دارد. بنابراین مدیران باید دیدگاهی سیستماتیک و کاربردی برای برنامه ریزی و توسعه شبکه فضاهای سبز شهری در جهت انسجام منظر و به حداکثر رساندن مزایای زیست محیطی و اجتماعی بوسیله سودبردن از اراضیِ کمتر استفاده شده و اراضی بلا استفاده را داشته باشند. ایجاد چنین شبکه ای نیازمند شناسایی لکه های سبز، شبکه معابر، اراضی بلا استفاده و کمتر استفاده شده وضع موجود، ارزیابی و اولویت بندی آنها در مقیاس های مختلف علی الخصوص برای ناحیه منفصل شهری نایسر بعنوان بزرگترین سکونت گاه خودانگیخته استان کردستان در ایران می باشد که در این سخنرانی بطور کامل در این مورد صحبت شد.
