اظهاراتی که یک شاعر دربارۀ شعر خود بیان کرده است، می‌تواند یکی از بهترین راه‌ها برای شناخت شعر او و تشخیص ویژگی‌های سبکی آن باشد. چنین کاری که به نوعی در حوزۀ نقد و نظر قرار می‌گیرد، در بین بیشتر شاعران کلاسیک متداول بود و در لابه‌لای شعرهایشان به بیان امتیازهای شعر خود می‌پرداختند. نالی نیز در بیت‌های متعددی دربارۀ چگونگیِ شعر خود نظراتی بیان کرده و صفات و ویژگی‌هایی را به آن نسبت داده است که می‌تواند در ارزیابیِ کُلّی از شعر او سودمند و راهگشا باشد. صفاتی که نالی برای شعر خود قائل شده است، هر دو جنبۀ صورت و معنا را شامل می‌شود. مهمترین ویژگی‌هایی که در جنبۀ صورت برای شعر خود بیان کرده، عبارت است از: لطافت و نزاکت، بی‌رنگی، ایجاز و معناآرایی. در جنبۀ معنایی نیز به مقوله‌هایی همچون معانی متعالی و حکمت‌گویی در شعر خود اشاره کرده است. برآیند این جُستار نشان می‌دهد که نالی تعالیِ هر دو جنبۀ صورت و معنا را برای شعر خوب لازم و ضروری دانسته است و شعر خود را در این دو جنبه ستوده و آن را نمونه‌ای از تکامل صورت و معنا خوانده است.
