گرچه داستان و قصه گویی در ادبیات کُردی پیشینۀ تاریخی کهنی دارد، امّا به عنوان یک ژانر ادبی ویژه نتیجۀ آشنایی با فرهنگ و ادبیات غرب به شمار می رود. رمان به عنوان نخستین شکل ادبیات داستانی پس از رنسانس و همزمان با آغاز عصر روشنگری در غرب، ظهور کرد و دن کیشوت اثر سروانتس نقطۀ آغاز این نوع ادبی است. در ادبیات کُردی نخست رمان های برجستۀ غرب ترجمه شد و از طریق ترجمۀ این آثار بود که نویسندگان کُرد با چگونگی آن آشنا شدند. در ادامه رمان نویسان کُرد از آن حالت تأثیرپذیری به سمت رسیدن به اصالت حرکت کردند و به تکنیک های روایی در روایت داستان خویش توجّه خاصی داشتند. بازنمایی واقعیت های جامعه به شکل عینی و ملموس، ویژگی اصلی رمان های آغازین کُردی است که در زیر رئالیسم سوسیالیسم قرار می گیرند. امّا به مرور زمان رمان نویسان سعی کرده اند از شگردهای روایی گوناگونی بهره بگیرند تا مسائل جامعه را به شکل هنری تر بنمایانند.
