بررسی عملکرد روسازی راهها غالباً به کمک روشهای بصری با مشاهده سطح خرابی ها و یا به کمک روشهای مخرب انجام می شود. از مهمترین نقاط ضعف این روشهای عدم امکان شناسایی قریب الوقوع خرابی ها و مخرب بودن آنهاست. علاوه بر آن استفاده از این روشها می تواند منجر به انسداد ترافیکی راهها و کاهش سرعت طرح وسایل نقلیه در هنگام انجام آزمایشات شود. یکی از روشهای مناسب در کنترل کیفیت روسازی ها، استفاده از رادار زمینی و یا ) GPR Ground Penetrating Radar ( است. از مهمترین مزایای این روش غیر مخرب که به کمک آن می توان تصویری مغناطیسی از بدنه و جسم روسازی راه را برداشت نمود عبارتند از: برداشت پیوسته اطلاعات، ثبت اطلاعات بدون انسداد ترافیک و سرعت قابل توجه ثبت اطلاعات. استفاده از سیستم رادار در کشورهای اروپایی و امریکایی به کمتر از دو دهه محدود شده و در این راستا مطالعات وسیعی جهت کاربردی کردن روش در حال انجام است. از مهمترین کاربردهای روش می توان به تعیین ضخامت لایه روسازی و تعیین میزان زنگ زدگی آرماتورها و یا تعیین موقعیت مکانهای نشت اب در مجاری تحت فشار اشاره کرد. در این رابطه یکی از پارامترهای ضروری تعیین ثابت دی الکتریک مصالح بوده که در تعیین پارامترهای اشاره شده نقشه مهمی را داراست. لذا در این مطالعات به دو روش مستقیم به کمک راداری با فرکانس مرکزی 1.5 گیگاهرتز و روش دستگاه استوانه تحت خلاء، مقدار ثابت دی الکتریک یک رویه آسفالت قیری تعیین و مقادیر آنها مورد ارزیابی و مقایسه قرار می گیرد. این مطالعات بخشی از تحقیقات انجام شده با همکاری آزمایشگاه مرکزی راه و پل شهر نانت (فرانسه) و انستیتو ملی علوم کاربردی شهر رن (فرانسه) می باشد.
