هنگامی که زیرساخت های ارتباطی به دلیل بلایای طبیعی آسیب می بیند، استفاده از هواپیمای بدون سرنشین (UAV) به عنوان ایستگاه پایه هوایی (BS) و ارتباطات دستگاه به دستگاه از جمله استراتژی های ضروری برای خدمات یکپارچه و قابل اعتماد است. در این پایان نامه، استقرار یک وسیله نقلیه هوایی بدون سرنشین (پهپاد) به عنوان یک ایستگاه پایه هوایی برای ارائه ارتباطات بی سیم به یک منطقه معین مورد تجزیه وتحلیل قرار می گیرد. به طور خاص، همزیستی بین پهپاد، در حالت فروسو و فراسو و یک شبکه ارتباطی دستگاه به دستگاه (D2D)در نظر گرفته شده است. برای این مدل، یک چارچوب تحلیلی برای تحلیل پوشش و نرخ و انرژی مؤثر به دست آمده است. در این سناریو که مکان پهباد ثابت است، میانگین احتمال پوشش و مجموع نرخ سیستم برای کاربران در منطقه به عنوان تابعی از ارتفاع پهپاد و تعداد کاربران D2D ، احتمال انتقال موفقیت آمیز (در حالت فراسو) و میانگین مجموع نرخ و EE شبکه بر اساس اصول هندسه تصادفی به دست آمده است. نتایج شبیه سازی و تحلیلی نشان می دهد که بسته به تراکم کاربران D2D ، مقادیر بهینه برای ارتفاع پهپاد وجود دارد که منجر به حداکثر مجموع نرخ سیستم و احتمال پوشش می شود. بااین حال، قابلیت اطمینان ارتباطی BS هوایی و بازده انرژی ارتباطات D2D ممکن است به دلیل همزیستی طیف مشترک جفت های D2D و پهبادکاهش یابد. ما همچنین به اثرات تراکم کاربران متصل به UAV و کاربران D2D ، بر روی EE و مجموع نرخ به عنوان معیارهای عملکرد در سناریوی فراسو می پردازیم. در انتها یک راه حل پیشنهادی برای سناریو ایمنی عمومی که در آن برای ارسال یک داده ثابت به تمام کاربران، اعم از کاربران سلولی و کاربران D2D ،پیشنهاد داده ایم که در آن کاربران سلولی قابلیت ارسال داده به D2Dها رادارند.
