در سال‌های اخیر، با رشد گسترده استفاده از دستگاه‌های هوشمند، شبکه‌های بی‌سیم در حال توسعه و گسترش بیشتری هستند. این رشد منجر به افزایش چشمگیر ترافیک داده‌های سلولی شده است و در نتیجه، مصرف انرژی و نیازمندی‌های زیرساخت‌های شبکه نیز افزایش یافته‌اند. به منظور پاسخگویی به این نیاز‌ها و مشکلات مربوطه، استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین (پهپاد) به عنوان ایستگاه پایه هوایی (ABS) برای کمک به شبکه‌های سلولی به عنوان یک جهش مهم مطرح شده است. دراین پایان‌نامه، استقرار یک پهپاد به عنوان یک ایستگاه پایه هوایی برای ارائه خدمات به یک منطقه جغرافیایی خاص مورد تجزیه و تحلیل قرار می‌گیرد. در این منطقه، کاربران به طور یکنواخت در سراسر منطقه پراکنده شده‌اند. به طور دقیق تر، این پایان نامه به بررسی استقرار یک پهپاد به عنوان یک ABS برای پشتیبانی از یک ایستگاه پایه زمینی (TBS) می‌پردازد، که در آن ABS با سرویس دهی به چندین کاربر در یک منطقه کانونی به کاهش بار ترافیکی (آفلودینگ) TBS کمک می‌کند. با توجه به فقدان اطلاعات در مورد مکان‌های کاربر، فرض می‌شود ABS در مرکز سلول (مرکز هندسی) بالای TBS شناور می‌شود و به عنوان بهترین مکان برای همه کاربران عمل می کند. با در نظر گرفتن تداخل ذاتی بین پیوندهای ارتباطی هوایی و زمینی به دلیل استفاده مجدد از طیف، ما تأثیر ارتفاع ABS، توان انتقال و نسبت تخلیه بار ترافیکی بر روی نرخ مجموع کاربران را در سناریوی کانال خط دید مستقیم (LOS) بررسی می‌کنیم. از طریق نتایج شبیه‌‌سازی، مشاهده خواهیم کرد که استقرار پهپاد به عنوان ایستگاه پایه هوایی می تواند به خوبی در جهت تخلیه و کاهش بار ترافیکی TBS در نقاط پر ترافیک عمل کند. با این حال، به دلیل ظرفیت باتری محدود آنها، پهپادها معمولاً مدت زمان عملیاتی محدودی دارند. پس از آن، پهپاد باید به یک ایستگاه شارژ تعیین شده برای تکمیل یا تعویض باتری بازگردد. این پایان نامه همچنین به صورت عمیق‌تر به ارزیابی عملکرد سیستم تخلیه و کاهش بار ترافیکی مجهز به پهپاد با در نظر گرفتن عواملی مانند در دسترس بودن پهپاد، تراکم ایستگاه شارژ و زمان مورد نیاز برای شارژ مجدد یا تعویض باتری می‌پردازد.
