مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، بررسی ارتباط فعالیت بدنی، ترکیب بدنی و میزان تحصیلات والدین با زمان تماشای صفحه نمایش در دانشآموزان پسر 10-12 ساله بود. روششناسی: 733 دانشآموز 10-12 سال مدارس ابتدایی شهر سنندج در تحقیق شرکت کردند. برای انتخاب نمونهها، با توجه به موقعیت جغرافیایی شهر سنندج، مدارس و دانشآموزان به روش نمونهگیری خوشهای تصادفی انتخاب و در پژوهش شرکت داده شدند. قد، وزن و شاخص توده بدنی آزمودنیها به ترتیب 1/8±1/144 سانتی متر، 4/11± 2/39 کیلوگرم و 1/4±7/18 کیلوگرم بر متر مربع بود. اطلاعات مربوط به زمان تماشای صفحه نمایش و سطح فعالیت بدنی آزمودنیها به همراه سطح تحصیلات والدین از طریق پرسشنامه جمع آوری شد. برای تعیین ترکیب بدنی از سه شاخص ضخامت چربی زیر پوستی، نسبت دور کمر به باسن و شاخص توده بدنی استفاده شد. علاوه بر این میزان قدرت عضلانی دست با استفاده از دستگاه دینامومتر ارزیابی شد. برای توصیف دادهها از آمار توصیفی و برای بررسی ارتباط دادهها از روش همبستگی اسپیرمن استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد که بین زمان تماشای صفحه نمایش و سطح فعالیت بدنی ارتباط منفی و معناداری وجود دارد ( 05/0P<) و بین زمان تماشای صفحه نمایش و ترکیب بدنی و سطح تحصیلات والدین ارتباط مثبت و معناداری وجود دارد ( 05/0P<). همچنین بین زمان تماشای صفحه نمایش و قدرت عضلانی دست ارتباط معنادار اما ضعیفی وجود دارد ( 05/0P<). نتیجهگیری: یافتههای پژوهش حاضر نشان میدهد که افزایش زمان تماشای صفحه نمایش با کاهش سطح فعالیت بدنی و افزایش ترکیب بدنی همراه است و با افزایش سطح تحصیلات والدین زمان تماشای صفحه نمایش در کودکان افزایش مییابد. همچنین احنمالاً با افزایش زمان تماشای صفحه نمایش قدرت عضلات دست پسران 10-12 سال افزایش مییابد. بنابراین میتوان نتیجه گرفت که محدود ساختن زمان تماشای صفحه نمایش در افزایش سطح فعالیت بدنی و بهبود وضعیت ترکیب بدنی کودکان مفید است.
