داریوش شیخ الاسلامی وطنی

هدف از مطالعۀ حاضر تعیین اثر مصرف مکمل کوآنزیم Q10 در دورۀ تیپر بر برخی شاخص های عملکرد استقامتی دوندگان نیمه استقامتی بود. بدین منظور 18 دونده نیمه استقامت مرد تمرین کرده (سن 26/1±21 سال، وزن 7/4± 6/65 کیلوگرم، قد5/2 ±179سانتیمتر) به صورت هدفمند انتخاب شدند. روش تحقیق به صورت پیش آزمون-پس آزمون با یک گروه کنترل و دو گروه تجربی اجرا شد. آزمودنی ها به-دنبال10هفته تمرینات ویژه جهت بهبود استقامت هوازی، بی هوازی، آستانه لاکتات و تحمل لاکتات با شدت 70 تا 95 درصد ضربان قلب بیشینه و تواتر 4 جلسه در هفته(هر جلسه70 تا 90 دقیقه) جهت انجام پیش آزمون آماده شدند. سپس پیش آزمون شامل ضربان قلب استراحتی، زیر بیشینه، بیشینه، تست دو یک مایل و زمان رسیدن به واماندگی انجام شد (قبل از دوره تیپر) و آزمودنی ها به سه گروه همگن تقسیم شدند: گروه (T+Q10) (یک هفته تیپر همراه با 120 میلی-گرم کوآنزیم Q10 در روز) ، گروه(T) (یک هفته تیپر به همراه دارونما) و گروه C (با همان شدت و حجم تمرینات قبلی به همراه دارونما). اعمال تیپرینگ از طریق کاهش تدریجی حجم و افزایش تدریجی شدت تمرینات (تا 135درصد Vvo2max) و با حفظ فرکانس صورت گرفت. پس از اتمام دورۀ تیپر تمامی آزمون هایی که قبل از تیپر انجام شده بود مجددا انجام گردید. برای نشان دادن تفاوتهای درون گروهی پس از دوره تیپر از آزمون T همبسته و جهت نشان دادن تفاوت های بین گروهی از آزمون ANOVA استفاده شد. نتایج نشان داد که پس از یک هفته تیپر ، ضربان قلب استراحتی و زیربیشینه در دو گروه T و T+Q10به طور معنی داری کاهش، و رکورد دو یک مایل و زمان رسیدن به واماندگی به طور معنی داری در دو گروه بهبود یافت(05/0>p) ولی ضربان قلب بیشینه تغییری نداشت(05/0p>). اما از آنجایی که تفاوت معنی داری در هیچ یک از متغییرها ، میان دو گروه T و T+Q10(پس از یک هفته تیپر) دیده نشد لذا می توان گفت در این تحقیق مصرف کوآنزیم Q10 در دورۀ تیپر اثر معنی داری بر ضربان قلب استراحتی ، ضربان قلب زیربیشینه ، ضربان قلب بیشینه ، زمان رسیدن به واماندگی و رکورد دو یک مایل نداشته است(05/0p>) . همچنین، در گروه C در هیچ یک از متغییرها تغییر معنی داری دیده نشد(05/0p>). در نهایت می توان گفت که یک هفته تیپر به همراه مصرف کوآنزیم Q10 تاثیری بر عملکرد نداشته ، در حالی که تیپر به تنهایی اثر معنی داری بر ضربان قل