زمینه و هدف: فعالیت مقاومتی برنامه‌ای موثر برای ایجاد سازگاری‌های هورمونی، عملکردی و ساختاری است که دستکاری متغیرهای آن باعث القای سازگاری‌های متفاوتی می‌شود. هدف این مطالعه بررسی پاسخ‌های هایپرتروفی و هورمونی به یک جلسه فعالیت مقاومتی با دو پروتکل متفاوت در مردان دونده سرعتی بود. مواد و روش‌ها: بدین منظور ۴۵ مرد دونده (سن: ۱/۷ ± ۲۱سال، وزن: ۳۵/۴ ± ۵/۶۷ کیلوگرم و شاخص توده بدن: ۰۳/۱ ± ۲۲ کیلوگرم بر متر مربع) بصورت تصادفی در سه گروه 15 نفره شامل گروه تمرینی با بار زیاد (هفت حرکت، سه ست با شدت۷۰ درصد یک تکرار بیشینه، تکرار تا سرحد خستگی)، گروه تمرینی با بار کم (هفت حرکت، سه ست با شدت ۳۰ درصد یک تکرار بیشینه، تکرار تا سرحد خستگی) و گروه کنترل قرار گرفتند. سطوح سرمی هورمون‌های کورتیزول، IGF-1 و تستوسترون در دو مرحله (پیش آزمون و نیم ساعت بعد از یک جلسه فعالیت) اندازه‌گیری شد. نتایج: نتایج نشان داد که غلظت پلاسمایی تستوسترون (۰/۰۰۵=p)، IGF-1 (۰/۰۰۴=p)، کورتیزول (۰/۰۰۲=p)،T/C (۰/۰۰۱=p)، ضخامت عضله دوسر بازو (۰/۰۰۱=p) و ضخامت عضله پهن جانبی (۰/۰۰۱=p) فقط در گروه تمرینی با بار زیاد نسبت به پیش آزمون افزایش یافت. همچنین نتایج نشان داد که میانگین همه متغیرها در گروه تمرینی با بار زیاد نسبت به گروه تمرینی با بار کم (۰/۰۵≥p) و گروه کنترل (۰/۰۵≥p) در پس آزمون بطور معناداری بالاتر بود. نتیجه گیری: به نظر می‌رسد هایپرتروفی ایجاد شده پس از فعالیت مقاومتی حاد با شدت ۷۰ درصد یک تکرار بیشینه (و با تکرار هایی تا رسیدن به خستگی ) ناشی از تغییرات هورمونی به دلیل فشار متابولیک باشد.
