داریوش شیخ الاسلامی وطنی

چاقی به عنوان یک اپیدمی جهانی شناخته شده و تعامل بین ورزش وکنترل اشتها به عنوان یک استراتژی برای کنترل وزن بطور مستقیم با نوع و مدت زمان ورزش ارتباط دارد. هدف این مطالعه بررسی تاثیر بازه های زمانی دو، چهار و شش ماهه تمرین مقاومتی و دو هفته بی تمرینی متعاقب آن بر هورمون های تنظیم کننده اشتها در مردان چاق غیرفعال بود. بدین منظور 30 مرد غیرفعال (سن: 21±1.7 سال، قد: 1.73±0.07 متر، وزن: 95.75±5.35 کیلوگرم و شاخص توده بدن: 31.70± 0.64 کیلوگرم بر متر مربع) بصورت تصادفی در دو گروه 15 نفره گروه تجربی و گروه کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی تمرینات مقاومتی را بصورت (هفت حرکت، چهار ست هشت تکراری با شدت 80 درصد یک تکرار بیشینه، سه جلسه در هفته و به مدت شش ماه) انجام دادند. نمونه گیری در حالت ناشتایی در شش مرحله پیش آزمون، 48 ساعت بعد از یک جلسه، دو، چهار و شش ماه از تمرینات مقاومتی و به دنبال دو هفته بی تمرینی انجام گرفت. تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد یک جلسه فعالیت تاثیری بر متغیرهای تحقیق ندارد. غلظت پلاسمایی گرلین آسیل دار (P=0.024،P=0.001 و P=0.000)، انسولین (P=0.009، P=0.000 و P=0.000)، LDL (P=0.004، P=0.001 و P=0.000)، TG (P=0.020، P=0.012 و P=0.002)، درصد چربی بدن (P=0.000، P=0.000 و P=0.000)، وزن (P=0.000، P=0.000 و P=0.000)، BMI (P=0.000، P=0.000 و P=0.000) و WHR(P=0.000، P=0.000 و P=0.000) به ترتیب در مراحل دو، چهار و شش ماه تمرین، اورکسین (P=0.019 و P=0.005) و TC(P=0.025 و P=0.002) به ترتیب پس از چهار و شش ماه فعالیت در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل کمتر بود. PYY بعد از چهار (P=0.001) و شش ماه (P=0.001) فعالیت و HDL پس از دو (P=0.001)، چهار (P=0.001) و شش ماه (P=0.001) فعالیت در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل بالاتر بود. دو هفته بی تمرینی باعث افزایش معنادار اورکسین (P=0.000)، انسولین (P=0.000)، وزن (P=0.031)، درصد چربی بدن (P=0.028)، BMI (P=0.043)، WHR (P=0.002)، TG(P=0.006) و کاهش معنادار PYY (P=0.000) و HDL (P=0.000) نسبت به آخرین جلسه فعالیت گردید. انجام فعالیت مقاومتی علاوه بر تاثیر بر هورمون های وابسته به اشتها باعث بهبود وزن و نیمرخ چربی در مردان چاق شده و متناسب با طول دوره تمرینی، سازگاری ها محسوس تر بود. هرچند این سازگاری ها با بی تمرینی تضعیف شدند.