مقدمه: گرلین و پپتید YY دو پپتید اشتها آور و ضد اشتها هستند و نقش مهمی در تعادل انرژی و هموستاز گلوکز ایفا می کنند. از سوی دیگر، تمرینات مقاومتی یکی از شاخص های کلیدی در توصیه های ورزشی برای کنترل وزن هستند. اما هنوز اطلاعات بسیار کمی درباره تأثیر شدت های مختلف تمرینات مقاومتی بر اشتها وجود دارد. بنابراین، هدف این پژوهش مقایسه اثر شدت تمرینات مقاومتی بر هورمون های وابسته به اشتها (گرلین آسیل دار و پپتیدYY)، انسولین، لاکتات و اینترلوکین - 1 بتا در زنان غیرفعال می باشد. روش شناسی: برای انجام پژوهش حاضر 45 زن داوطلب بصورت هدفمند و تصادفی انتخاب و در 3 گروه 15 نفری قرار گرفتند: گروه تجربی 1 (اجرای 8 هفته تمرین مقاومتی با شدت متوسط)، گروه تجربی 2 (اجرای 8 هفته تمرین مقاومتی با شدت بالا) و گروه کنترل (بدون هیچ گونه فعالیت ورزشی). آزمودنی ها در حین اجرای تحقیق نیز از انجام تمرینات ورزشی خارج از برنامه تمرینی مورد نظر منع شدند. جهت کنترل چرخه قاعدگی، خون گیری آزمودنی ها (پیش آزمون و پس آزمون) در مرحله لوتئینی انجام شد. در ضمن هیچ یک از گروه ها به لحاظ شاخص توده بدنی اختلاف معناداری با هم نداشتند و این موضوع در ارزیابی های اولیه لحاظ شد. پروتکل تمرینی به مدت 8 هفته، سه جلسه در هفته، هر جلسه به مدت 60 دقیقه انجام شد. در هر جلسه، گروه تجربی شدت متوسط تمرینات را در 3 ست، 13 تکرار با 60% یک تکرار بیشینه و گروه تجربی شدت بالا تمرینات را در 4 ست، 7 تکرار با 85% یک تکرار بیشینه و با فواصل استراحتی 1 دقیقه بین ست ها و 2 دقیقه بین حرکات اجرا کردند. لازم به ذکر است که در آخر 38 آزمودنی باقی ماندند. به منظور اندازه گیری متغیرهای تحقیق، 48 ساعت قبل از شروع طرح و مجددا 48 ساعت بعد از اتمام دوره ی 8 هفته ای تمرین خون گیری در ساعت 8 صبح و پس از حدود 10 ساعت ناشتایی شبانه به میزان 10 سی سی خون در حالت نشسته و با استفاده از سرنگ از ورید آنتی کوبیتال گرفته شد. جهت تحلیل یافته ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون t استفاده شد. سطح معنی داری (05/0P ≤) درنظر گرفته شد. نتایج: سطح پپتید YY از پیش آزمون تا پس آزمون در گروه تمرینی شدت متوسط و بالا افزایش معناداری را نشان داد (05/0 P ≤). در حالی که سطح انسولین در گروه تمرینی شدت بالا به طور معناداری کاهش یافت (05/0 P ≤). در پس آزمون سطح لاکتات گروه تجربی 1 افزایش معناداری را نسبت به گروه تجربی 2 و گروه کنترل نشان داد (05/0 P ≤). هم چنین سطح لاکتات در گروه تجربی 2 به طور معناداری پایین تر از گروه کنترل بود (05/0 P ≤). با این وجود اختلاف معناداری بین گروه های تمرینی شدت متوسط، گروه تمرینی شدت بالا و گروه کنترل در سطوح سرمی گرلین آسیل دار، پپتید YY، انسولین و اینترلوکین - 1 بتا مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت شدت تمرینات مقاومتی تاثیر معناداری بر هورمون های وابسته به اشتها ندارد. با این وجود سطح لاکتات می تواند تحت تاثیر شدت تمرین قرار گیرد. علاوه بر این می توان گفت 8 هفته تمرین مقاومتی با شدت 60 و 85 % یک تکرار بیشینه سطح پپتید YY را به طور معناداری افزایش می دهد که این می تواند باعث کاهش اشتها گردد. در حالی که تمرین مقاومتی با شدت 85% یک تکرار بیشینه سطح انسولین را به طور معناداری کاهش می دهد. با وجود این، اظهار نظر قطعی در ارتباط با تأثیرات جانبی حاد و مزمن تمرینات مقاومتی بر هورمون های اشتها نیازمند مطالعات بیش تری است.
