توسعه کاربری جنگلکاری در سرزمین بر اساس توان بالقوه و بالفعل آن علاوه بر فواید اقتصادی و تفریحی می تواند در حفظ منابع طبیعی و محیط زیست سودمند واقع شود. این پژوهش با هدف ارزیابی توان سرزمین برای توسعه کاربری جنگلکاری در پارسل A حوزه آبخیز سد قشلاق واقع در غرب ایران (در سال 1390) جهت حفاظت و افزایش توان بیولوژیک اکوسیستم های آن صورت پذیرفت. ابتدا معیارهای زیست محیطی مؤثر در ارزیابی توان سرزمین برای توسعه کاربری جنگلکاری بر مبنای نظرات کارشناسی و منابع کتابخانه ای مشخص و سپس طی عملیات میدانی و استفاده از منابع اطلاعاتی دیگر داده های زیست محیطی مورد نظر تهیه شدند. در مرحله بعد نقشه سازی داده ها، آنالیز و همپوشانی آنها بر مبنای روش گزینش فازی در محیط سامانه اطلاعات جغرافیایی (GIS) انجام پذیرفت. پس از تجزیه و تحلیل داده ها نقشه ارزیابی توان سرزمین آبخیز در دو کلاس شامل مناطق قابل توسعه و غیرقابل توسعه و همچنین نقشه طبقه بندی شده مناطق قابل توسعه در پنج کلاس برای توسعه کاربری جنگلکاری بدست آمد. نتایج نشان داد که طی روش گزینش فازی فقط می توان سرزمین را در دو کلاس قابل توسعه و غیر قابل توسعه برای یک نوع کاربری ارزیابی نمود و این روش در طبقه بندی نهایی یگانهای زیست محیطی ناتوان است. همچنین مشخص گردید که طبقات توان خیلی مطلوب، مطلوب، متوسط، کم، خیلی کم و مناطق غیر قابل توسعه برای کاربری جنگلکاری به ترتیب 5، 20، 24، 14، 6 و 31 درصد از کل مساحت منطقه را به خود اختصاص داده اند.
