این تحقیق کاربرد مدل های مختلف گیرنده را برای تقسیم سهم منابع ذرات معلق (Particulate Matter) از منابع شهری و صنعتی تشریح می کند. صنعت آلودگی های ذره و گازی ایجاد می کند که در فضا به صورت ذرات معلق و دود ثانویه ای منتشر می شود. بیشتر بررسی های منتشر شده از مدل های CMB، PMF، UNMIX و یا PCA برای تعیین منبع استفاده کرده اند. این مدل های گیرنده بیشتر بر اساس اطلاعات مربوط به ذرات معلق ریز از جمله ۲.۵PM و ۱۰PM استفاده شده اند. برخی از مطالعات دو یا چند مدل گیرنده را با هم ترکیب کرده اند که اطلاعات مفیدی در مورد عدم اطمینان مربوط به این مدل ها به دست می دهد. صنایع بین ۰ تا ۷۰ درصد میزان ذرات معلق را در آسمان مناطق صنعتی منتشر می کنند. طبق مطالعات مختلف بر اساس اطلاعات موجود، تعداد فاکتورهای مورد نیاز برای انتخاب ردیاب های مناسب برای صنعت، هم از نظر کلی و هم از نظر تخصصی، متفاوت است. با توجه به تفاوت قابل توجه در میزان مشارکت انواع مختلف منابع صنعتی PM، طبقه بندی کلی منبع تولید PM به ندرت مناسب است. تعیین میزان سهم هر صنعت خاص در تولید ذرات معلق می تواند به ارائه راهکارهای کنترل و تعدیل آلودگی هوا منجر شود. در واقع، چنین مطالعاتی ممکن است نیاز به توجه به روندهای متفاوت تولید آلودگی در یک صنعت خاص مثل کارخانه فولادسازی داشته باشد. مطالعات سهم بندی منابع تولید PM باید تمام تلاش خود را برای اندازه گیری سطوح (میزان انتشار) منبع PM از روندهای متفاوت صنعتی به کار برده و در صورت امکان از مدل های مختلف برای طبقه بندی دقیق تر منابع صنعتی استفاده کنند.
