شوری یکی از مهم ترین عوامل محدود کننده رشد و تولید گیاهان در بسیاری از مناطق جهان می باشد. بارش کم، تبخیر و تعرق فراوان و دمای بالا به همراه مدیریت ضعیف آب و خاک در نواحی خشک و نیمه خشک باعث شور شدن اراضی و کاهش رشد و تولید گیاهان شده است (3). بررسی گزارش های علمی نشان می دهد که جنبه های مختلف زندگی گیاهان تحت تأثیر تنش شوری قرار گرفته و تغییرات مورفولوژیک و فیزیولوژیک متعددی در آنها به وقوع می پیوندد. شدت وقوع تغییرات در گونه ها و حتی ارقام مختلف متفاوت بوده و لازم است مورد بررسی و مطالعه قرار گیرد تا در مواقع لازم نسبت به انتخاب گونه ها یا ارقام مقاوم یا متحمل به منظور استفاده در برنامه های به زراعی، به نژادی یا هر دو و ایجاد ارقام اصلاح شده جدید که دارای مقاومت بالایی به شوری باشند، اقدام نمود. مناطق زیر کشت خربزه و طالبی در ایران اغلب در نواحی خشک و نیمه خشک هستند که معمولاً دارای مشکل شوری نیز می باشند. توده های بومی این محصولات مقاومت های متفاوتی نسبت به شوری از خود نشان می دهند و پژوهش ها بیانگر این مسئله هستند که ارقام موجود از حساس تا نیمه متحمل نسبت به شوری می باشند، ولی اطلاعات محدودی بر اساس تحقیقات علمی در مورد میزان تحمل به شوری توده های بومی این محصولات وجود دارد. بنا به گفتار فوق، این پژوهش به منظور بررسی جذب عناصر سدیم، پتاسیم و کلر در برگ، ساقه و میوه پنج توده خربزه و طالبی ایران (خاتونی، سوسکی سبز، کاشان، سمسوری و قبادلو) انجام شد. رقم گالیا F1 به عنوان رقم متحمل به شوری جهت مقایسه با توده های بومی این توده ها استفاده گردید.
