تابش خورشید یکی از مهمترین منابع انرژی تجدیدپذیر در دنیا است. موقعیت جغرافیایی و وضعیت اقلیمی ایران، این کشور را به عنوان یکی از مناسب ترین مکانها برای استفاده از انرژی تابشی خورشید تبدیل کرده است. بنابراین بکارگیری تمهیداتی جهت بهره برداری بهینه از منبع سرشار انرژی خورشیدی در کشورمان امری ضروری به نظر می رسد. در سالهای اخیر نیاز شدید به انرژی موجب شده تا مطالعات مربوط به پتانسیل سنجی استفاده از انرژی های نوین(بویژه انرژی تابشی خورشید) در کانون توجه بسیاری از محققان قرار بگیرد. در واقع آگاهی از میزان تابش خورشید علاوه بر بحث انرژی، در بسیاری از مدل سازی های بیولوژیکی، هیدرولوژیک، کشاورزی، معماری و همچنین بسیاری از فعالیت های انسانی کاربرد دارد. این پژوهش با هدف شناسایی پتانسیل انرژی تابشی خورشید در ایران انجام شد. به منظور امکان سنجی استفاده از انرژی تابشی خورشید در سطح کشور، از داده های تابش اندازه گیری شده در 21 ایستگاه همدید ایران از بدو تاسیس تا پایان سال 2010 استفاده شد. براساس داده های پیرانومتری این ایستگاهها و میانیابی تابش در سطح کشور، نقشه های میانگین روزانه و مجموع تابش ماهانه تهیه گردید. به طور کلی نتایج نشان داد که در ماههای خرداد و تیر بالاترین مقدار دریافت تابش کلی خورشید وجود دارد. اما در این ماهها، کمترین اختلاف بین میزان دریافت تابش کلی خورشید در سراسر ایران دیده شد. نکته مهم در میزان تابش کلی خورشید این است که در ماههای خرداد و تیر، مقدار تابش کلی خورشید در برخی از بخش های شمالی کشور قابل توجه است. در واقع طول مدت تابش(طول روز) در این ماهها باعث افزایش تابش کلی خورشید در عرض های شمالی ایران(تنها مناطقی که میزان ابرناکی کمی دارند) شده است. از سوی دیگر، میزان دریافت تابش کلی خورشید در ماههای آذر و دی، در کمترین حد خود قرار دارد. با این حال در این دو ماه(آذر و دی)، اختلاف میزان دریافت تابش کلی خورشید در ایران بیشینه است. در بخش دیگری از این پژوهش تابش کلی خورشید براساس مدلهای برد- هلستروم، راین- استولزنبچ، براس و آنگستروم- پرسکات برای ایستگاههای همدید یاد شده برآورد گردید. نتایج حاصل از برآورد تابش توسط چهار مدل یادشده با میزان تابش واقعی ثبت شده ایستگاهها در سطح اطمینان 95 درصد و با استفاده از آزمون T زوجی مقایسه گردید. علاوه بر این مدل رگرسیون خطی
