مطالعه حاضر با هدف طراحی الگوی تاب آوری در ورزش انجام شد. پژوهش حاضر از نوع آمیخته بود که به صورت کیفی و کمی انجام گردید. نمونه آماری در بخش کیفی شامل 20 نفر از متخصصان آگاه به موضوع پژوهش و در بخش کمی، جامعه آماری شامل ورزشکاران فعال در حوزه ورزش بودند. ابزار اندازه گیری در پژوهش حاضر شامل پرسشنامه و مصاحبه بود. نتایج کیفی پژوهش حاضر نشان داد مقوله "تاب آوری در ورزش" توانسته به طرز صحیحی در جایگاه مقوله مرکزی قرار گیرد و تعداد 30 مقوله بنیادی در تبیین الگوی این مدل مؤثر واقع شوند. این مدل می تواند تبیین و سبب شناسی تاب آوری در ورزش را تسهیل کند. همچنین این مدل می تواند پس از سنجش وضعیت تاب آوری در ورزش و ارزیابی نقاط مثبت و منفی بالقوه آنها جهت برنامه ریزی در ورزش به کار برود که بدین طریق تاب آوری ورزشکاران بهبود یابد. نتایج کمی نشان داد مدل پژوهش از برازش کافی برخوردار است.
