واژه های اجتماع پذیر و اجتماع گریز به فضاهایی اشاره دارند که می توانند مردم را دور هم «جمع می آورند» یا از هم «دور می-کنند». در این راستا مبلمان فضاهای عمومی تاثیر زیادی بر اجتماع پذیری یا اجتماع گریزی فضا دارد. این پژوهش برآن است تا با بهره گیری از روش های مطالعات کتابخانه ای و مشاهدات میدانی، به بررسی معیارهای منتخب از مبانی نظری تحقیق، شامل حرکت و مکث، پیاده مداری، فرم، خوانایی فضا، انسجام محیط، تفریح و سرگرمی، و ابزارهای عمومی و مشترک محیط، که موجب اجتماع پذیری یا اجتماع گریزی فضا می گردد، در خیابان مدرس کرمانشاه بپردازد. نتایج بیانگر آن است که بین فضاهای مردم گرا و رفتار شهروندی رابطه ی مستقیم وجود دارد و موجب اجتماع پذیری فضا می شود. خیابان مدرس از نظر امکان پیاده مداری و تعداد تماس های چهره به چهره وضعیت مطلوبی دارد، اما از نظر برخورداری از فضاهای مناسب جهت مکث و تماس چهره به چهره، امکانات تفریحی، انسجام محیطی و نیز برخورداری از ابزار های مشترک جهت استفاده همزمان کاربران، وضعیت مطلوبی نداشته و موجب تقلیل کیفیت محیطی و عملکردی فضا ضمن برخورداری از پتانسیل های مطلوب در این راستا، شده است. گرچه هم اکنون نیز این خیابان از اجتماع پذیرترین نقاط شهر است، به نظر می رسد اندیشیدن تمهیدات لازم در راستای رفع نواقص فوق می تواند بر اجتماع پذیری خیابان بیفزاید.
