هنگامی که آلبانی در اوایل دهه 1990 از رژیم کمونیستی انور خوجه رهایی یافت، با سرعتی قابل توجه بر کشتی پرشتاب مدرنیزاسیون (نوسازی) و توسعه سوار شد. یکی از هدف های اصلی که این کشور در ژوئن 2006 به آن رسید، امضای توافق نامه ثبات و همکاری با اتحادیه اروپا بود، مسئله ای که این کشور را قدمی به عضویت در اتحادیه نزدیک تر نمود. پس از جنگ جهانی دوم، اتحاد جماهیر شوروی حصار امنیتی و نظامی را به دور خود و کشورهای کمونیستی چون آلبانی کشیده بود، تا هرنوع ارتباط فیزیکی و اطلاعاتی را با دنیای غرب به شدت محدود نماید. یکی از میراث به جا مانده از دوران پرده آهنین (Iron Curtain)، بلوک ها، ساختمان ها، میادین و فضاهای شهری کسل، بیحال و متروکه بود که میبایست به گونه ای سرزنده می شدند. رویکردی که امروزه با نام سبک آلبانی (Albanian Style of Urban Design) در طراحی شهری معاصر پدیدار گشته است. در واقع داستان اصلی در تیانا پایتخت 700 هزارنفری آلبانی روی داده است. جایی که ایجاد فضاهای سبز و نقاشی شهری توسط شهردار، ادی راما (Edi Rama)، در طول 11 سال مسئولیتش در این سمت هدایت شده است. ادی سیاستمدار سوسیالیستی است که پیش از سیاست، نقاش بوده است و به طرز عمیقی با رنگ و نور قرابت دارد. در تفکر و کنش سیاسی او مردم و حقوق عمومی در مرکز امور قرار دارند. همین نگاه و اعمالش او را برگزیده عنوان شهردار جهانی سال در دسامبر 2004 نمود. از نظر راما رنگ و سیاست می توانند لذتی عجیب به انسان ها ببخشد و کیفیت زندگی را در جوامع ارتقا بخشند. او می گوید که در برخورد و حل بسیاری از چالش ها در تیانا، آمیزشی جدید از هنر و سیاست پاسخ اصلی به آن چالش ها بوده است. نام ادی راما در روند ارتقای کیفی تیانا تا ابد با دو چیز گره خورده است: نخست تخریب بیش از 5000 ساختمان غیرقانونی در سراسر شهر و حاشیه رودخانه به منظور بازگرداندن فضاهای عمومی به مردم. راما و تیمش بجای آن ها، 55000 هزار درخت را در سراسر شهر کاشتند و مالیات سبز را در راستای تامین بودجه این فضاها برای همه شهروندان اجباری کردند و دوم، استفاده از رنگ برای زنده کردن امید در شهر؛ چیزی که از نظر او در شهرش برای سال ها فراموش شده بود. این نوع از آمیزش کنش سیاسی و امر هنری، درکنار حمایت شهردار و حزبش از قوام گرفتن نهادهای عمومی- مردمی که فعالیت، مشارکت و ا
