این مقاله در پی آن است که نقش تپه ها را در سازمان دهی فضایی شهر تپه ماهوری تبیین کند و در ادامه ظرفیت فضایی این عناصر را به عنوان مکان های عمومی در سنندج، توضیح دهد. مکان هایی دربردارنده هنجارهای مشترک فرهنگی که به طور منطقی و بر اساس کاراکتر طبیعی متعلق به عموم هستند و با حضور فعال آن ها کارکردها و معناهای پایدارتری می یابند. اما فرآیندهایی در طول تاریخ توسعه سنندج همواره موجب تقلیل یا حذف کارکرد عمومی تپه ها شده اند که تحلیل و نقد این فرآیندها منجر به دسته بندی الگوهای نامناسب و مناسب در سازمان دهی اجتماعی- فضایی تپه ها می شود. این مقاله با روش تحقیقی پدیدارشناسانه و کیفی بر تپه ها و فرآیندهای موثر در اجتماع پذیری حوزه های فضایی آن ها یعنی راس، دامنه و قعر تمرکز دارد. در این راستا، گردآوری داده ها با بررسی متون نظری و تاریخی و مشاهدات میدانی صورت م یگیرد. نتایج همراه با تفسیر، تحلیل منطقی و آنالیز گرافیکی، حاکی از این مطلب است که معنا و عملکرد عمومی یا خصوصی تپه های باقی مانده در بافت مصنوع سنندج، ارتباطی تنگاتنگی با سازمان دهی راس تپه ها و شیوه تصرف آن ها توسط نهادهای عمومی یا نهادهای قدرت دارد.
