تمرکز این پژوهش روی کاربران و مخاطبین اصلی فضاهای عمومی می باشد و درپی آن است که نخست مولفه های متنوع و تاثیرگذار بر کارکرد فضایی- اجتماعی فضاهای عمومی را شناسایی کند و سپس با ارایه یک سامانه، شیوه برهمکنش و ارتباط این مولفه ها را در قالب مدل مکان های عمومی اجتماع پذیر ارایه دهد. این تحقیق در کل با روشی پدیدارشناسانه و بانگاهی کیفی به موضوع می پردازد. در مرور ادبیات، با تحلیل محتوایی و قیاس منطقی، مفاهیم متنوع درراستای پرسش ها و اهداف تحقیق دسته بندی می شود، سپس بررسی موردهای مطالعاتی (دو پارک در سنندج)، عمدتا متکی بر مشاهده مستقیم و تفسیر مستدل می باشد و از نقشه برداری رفتاری، مصاحبه متمرکز، پرسشنامه و شمارش افراد استفاده می شود. این پژوهش، در همان گام های نخستین، به دلیل گستردگی مفاهیم، به یک منطق بررسی نیاز داشت که هم جامع باشد و هم واقع نگر. ضرورت هستی شناسانه این منطق از بررسی مدل های حوزه عمومی به دست آمد و تئوری ها و تجربیات جهانی نیز آن را گسترش داده اند. بر اساس این منطق، کارکرد فضایی- اجتماعی را نهایتا باید در زمینه فرهنگی- محلی سنجید که در ارتباط مستقیم با دنیای ایده آل ها (ارزش ها، باورها و دغدغه های جمعی) و دنیای واقعی (رفتارها، فعالیت ها و حالت های بدنی) می باشند. بنابراین مولفه های موثر در کارکرد فضایی- اجتماعی فضاهای عمومی را می توان در ارتباط با کارکرد توام سه مقوله "الگوهای کالبدی- الگوهای رفتاری- الگوهای ذهنی" بررسی نمود که درفرجام این تحقیق آن ها را در یک سامانه همبودی "فضایی- اجتماعی" با سه مولفه "فرم- رفتار- باور" عنوان می کند. منطبق بر این مدل سه بخشی و میزان ارتباط زیربخش های آن، فرم فضای عمومی به عاملی کارکردی و بیانی در ارتقای کارآیی فضایی- اجتماعی بدل می شود که نهایتا می توان پیش بینی نمود که چگونه کاربران در آن به راحتی از فضا و عناصر آن استفاده می کنند و چگونه فضا و رویداهایش برای آن ها معنادار می گردد. در این راستا، تحقیق یافته هایش را در شهر سنندج دسته بندی، تحلیل و تفسیر می کند و در نهایت به ترسیم دسته ای از ویژگی های کلیدی فضاهای عمومی در یکی از مهم ترین شهرهای کردنشین ایران می پردازد، با این هدف که بتوان الگوهای استفاده کاربران از فضا و نیز شیوه های ارزش گذاری و انتظارات آن ها از فضا و رویدادهایش را از پایین ترین سطح کارکردی (محلی ب
