رابطه معماری و سازه رابطه ای جدانشدنی است. این تعامل تا پیش از دوران صنعتی شدن، در شکل واحد، یعنی معمار سازنده بود، اما پس از دوران مدرن، این رابطه را می توان در نظریه ای با مکانیسم انقباض و انبساط بر مسیرهایی که مرتبا از هم دور می شوند و به هم نزدیک می شوند تصور کرد. بر اساس این مدل می توان رابطه معماری و سازه را در یک ساختار فراکتال بررسی کرد. که در وضعیت انقباض آن، عموما آثار به یادماندنی و تاثیرگذاری خلق شده اند، از این رو مقاله در راستای تبیین و کنترل مکان انقباض و نقش معمار در آن پیش می رود.
