حضورکودکان اتیسم در مدارس عادی پیامدهای چشمگیری برای آن ها دارد، بنابراین نیاز به فراهم آوردن فضاهای آموزشی این کودکان بیش از پیش احساس می شود. حقیقت این است که این کودکان آموزش پذیرند و این امر تا حد زیادی به شرایط محیطی آن ها و تلاش درمان گر و خانواده آن ها وابسته است. هدف از این پژوهش شناخت ویژگی ها و رفتارهای این کودکان بوده تا توسط این شناخت بتوان فضای فیزیکی ایده آل برای آن ها را محقق کرد. محیطی که قادر باشد وقت زیادی از زندگی کودک را به خود اختصاص دهد و بتواند کمی از فشار روحی و روانی وارد بر والدین را بکاهد. فضایی که بتواند این افراد را برای یک زندگی مستقل و باکیفیت آماده کند. هدف اصلی این پژوهش طراحی فضای آموزشی متناسب با ویژگی عدم پذیرش تغییر در این افراد، می باشد تا بتواند در کنار آرامش آموزش های لازم را ببیند. برای انجام این پژوهش ابتدا با مطالعات کتابخانه ای ویژگی ها و رفتارهای این کودکان، نمونه موردی ها و تحقیقات انجام شده در زمینه محیطی برای این افراد بررسی شدند. سپس مشاهدات میدانی در تعدادی از مدارس و مصاحبه با مربیان، والدین و مسئولین مدرسه انجام شد و گزارش هایی تهیه گردید. در ادامه با استفاده از نتایج آن ها و مطالعات انجام شده چهار دسته پرسشنامه برای والدین، مربیان، متخصصین و افراد طیف خفیف اتیسم طراحی شد. این پرسشنامه ها به صورت حضوری و آنلاین در اختیار مخاطبین قرارگرفت. نتایج حاصل از این پرسشنامه ها به دو صورت تحلیل توصیفی و استنباطی تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد که افراد مبتلا به اتیسم به تغییرات محیطی حساس هستند و باعث آزردگی آن ها می شود. همچنین به مرور و با مواجه شدن تدریجی می توان عادات و حساسیت های آن ها را تعدیل کرد. ویژگی های فیزیکی محیط از قبیل نور و رنگ؛ نفوذپذیری بصری، گشایش فضایی، انعطاف پذیری و چیدمان میز و صندلی مورد بررسی قرار گرفت و از بین این ویژگی ها نور و رنگ، گشایش فضایی و نفوذپذیری بصری دارای الویت بیشتری هستند. از دیگر نتایج حاصل از این پژوهش این بود که این افراد به محیط عادت می کنند و همچنین حساسیت های آنان در فضاها و موقعیت های مختلف یکسان نیست. بزرگ بودن حیاط مدرسه برای این افراد دارای اهمیت زیادی است اما وجود فضاهای نشستن و فضاهای بازی برایشان اهمیت بیشتری دارد.
