مقدمه: حضور ذهن به معنی آگاهی حاصل از توجه عمدی به تجربه ی گسترش یابنده ی لحظه به لحظه در لحظه کنونی بدون قضاوت تعریف می شود. اگرچه حضور ذهن حالت تحلیلی یا "انجامی" نیست، ولی می تواند تحلیل مسئله و برنامه ریزی و به عبارتی آمادگی ذهنی را افزایش دهد و در نتیجه باعث کاهش درگیری فکری با مسائل (بیش-درگیری) و نیز کاهش خیال بافی منفعلانه در مورد حل مسائل از جمله کاهش نادیده گرفتن جزئیات استرس آور فرآیند کنار آمدن (نوعی کم-درگیری) شود. از طرفی توجه نکردن به احساسات دیگران یعنی درک نکردن آنها و نیز عدم همکاری از علائم اختلال شخصیت ضداجتماعی است. هدف پژوهش حاضر، بررسی حضور ذهن چند بعدی و این اختلال شخصیت و نقش آنها در عاطفه ی مثبت و منفی نسبت به خود و همچنین همکاری با دیگران بود. روش: پژوهش حاضر به روش توصیفی-مقطعی صورت گرفت. شرکت کنندگان 30 نفر از دانشجویان دانشگاه کردستان بودند. پرسشنامه های حضور ذهن و عاطفه (با چهار خرده مقیاس عاطفه مثبت نسبت به خود و دیگران و عاطفه منفی نسبت به خود و دیگران)، اختلال شخصیت ضد اجتماعی ، و آزمون کامپیوتری همکاری روی آن ها اجرا شد. یافته ها: بررسی همبستگی و رگرسیون داده ها نشان داد که از چهار خرده مقیاس عاطفه، سه خرده مقیاس عاطفه مثبت نسبت به خود و عاطفه منفی نسبت به خود و دیگران بطور معناداری با شخصیت ضداجتماعی ارتباط دارند. اما خرده مقیاس عاطفه مثبت نسبت به خود و همچنین حضور ذهن چند بعدی با شخصیت ضداجتماعی رابطه معناداری نداشتند. رابطه ی حضور ذهن و همکاری هم مثبت و رابطه ی شخصیت ضداجتماعی با همکاری منفی بود. نتیجه گیری: هر چه افراد رگه های اختلال شخصیت ضداجتماعی بیشتری داشته باشند، از نظر حضور ذهن و عاطفه مثبت نسبت به دیگران و همکاری نمرات پایینتری می گیرند.
