ایوب سعیدی

دیابت و بیماری‌های مرتبط با آن یکی از عوامل اصلی مرگ و میر در جهان می‌باشند. هدف از پژوهش حاضر بررسی بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی با شدت متوسط بر سطوح پلاسمایی WISP-1 و WISP-2 در موش‌های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین بود. 40 سر موش صحرائی نر شش هفته­ای نژاد ویستار پس از آشنایی با محیط جدید و نحوه­ی فعالیت روی نوار­گردان به طور تصادفی به 4 گروه کنترل، کنترل + دیابت، تمرین 8 هفته­ای شدت متوسط، تمرین 8 هفته­ای شدت متوسط+دیابت تقسیم شدند. برنامه­ی تمرینی برای گروه تمرینی 8 هفته­ای، عبارت بود از: 5 جلسه در هفته دویدن بر روی تردمیل جوندگان به مدت 60 دقیقه با سرعت 25 متر در دقیقه معادل 50 تا 60 درصد Vo2max بود. آزمودنی­های تمام گروه­های تحقیق در شرایط استراحتی (48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی) با کتامین و زایلازین با نسبت 5 به 2 بیهوش و سپس خونگیری انجام شد و برای آنالیز شاخص‌ها مورد استفاده قرار گرفت. جهت مقایسه بین گروه‌ها از آزمون آنالیز واریانس یک­طرفه و آزمون تعقیبی توکی برای تجزیه و تحلیل داده­ها استفاده شد. نتایج آزمون واریانس یک‌طرفه نشان داد که تفاوت معنی‌داری بین گروه‌ها در ارتباط با سطوح WISP1 و WISP-2 وجود دارد (001/0=p ). بر اساس یافته­های حاضر می­توان عنوان کرد که تمرینات هوازی با شدت­های متوسط نیز می­تواند برای تعدیل سطوح پلاسمایی WISP-1 و WISP-2 در دیابت موثر واقع شود.