بینامتنیت ،اصطلاحی نوبرای پدیده ای نقدی وادبی کهن است که ریشه های آن را در بررسیهای نقدی قدیم شرق وغرب با عناوین واصطلاحات دیگری می توان مشاهده نمود؛این تکنیک ،که تعامل بین متون گذشته ومعاصراست ،امروزه، با فنون گسترده وپیچیده ی خود ،به دنبال واکاوی سرچشمه های است که شاعر خواسته یا ناخواسته از آنها متأثر گشته است. شاعران با نگاه حساس عاطفی وعقلانی خود، همواره بیش از دیگران ،ازپدیده هاواندیشه های پیرامون خود متأثر گشته وتصویر وپژواک پیدا وناپیدای آنها را در راستای اهداف شعری خود ،ثبت می نمایند. دین اسلام، با داشتن متنی جاودان وخردپایه چون قرآن ،که همسنگ کتاب صامت هستی است ،همواره تأثیری ژرف وشگرف درتمامی ابعاد زندگی ملل مختلف بویژه زبان وادب عربی برجای نهاده است وشاعران قدیم ومعاصر عرب با تعامل مستقیم وغیر مستیقیم با آن ،بر زیبائی اسلوب ومضمون شعری خود افزوده اند. بدر شاکرسیاب، به عنوان شاعری نوپرداز و پیشتاز و با توجه به شرایط روحی و جسمی خود و نیز اوضاع و احوال سیاسی و اجتماعی حاکم بر جامعه اش از تکنیک بینامتنیت،با انواع مختلفش، به ویژه بینامتنی دینی، بهره جسته است،از جمله، استفاده از داستانهای قرآنی چون هابیل وقابیل، یأجوج ومأجوج ونیز جنبه های مختلف شخصیت پیامبرانی چون آدم،ایوب،مسیح ومحمد(علیهم صلوات الله وسلامه). وی ضمن بیان افکار وعواطف خود ونقداوضاع نابسامان جامعه اش، از ورای نقابهاورمزها ، خود را از پیامدهای بیان صریح ،در امان نگاه داشته است.
