نزارقبانی یکی از بزرگترین شاعران نوگرای معاصر عرب است. این شاعر سوری تبار از 16 سالگی سرودن شعر را آغاز نمود و کار خود را با شعر عاشقانه ولی به شیوه ی کلاسیک شروع کرد سپس در عرصۀ شعر نو به فعالیت خود ادامه داد و در پیشرفت این نوع شعر در ادبیات عرب نقش بسزایی داشت. او در واقع مؤسس مکتبی شعری است که زبانی مخصوص به خود و شبیه به زبان عامیانه دارد. قصائد اجتماعی سیاسی او با زبانی نیشدار سستی و عقب ماندگی جامعۀ عرب را به باد انتقاد گرفته است. شکست حزیران 1967 م نقطۀ عطفی در شعر نزار به شمار می آید که مسیر شعری او را از اشعار عاشقانه به سمت اشعار سیاسی تغییر داد؛ به گونه ای که اشعارش سرشار از مقاومت و تحدی و مبارزه با اسرائیل شد. اشعار او منحصر به یک طبقه از جامعه نیست. قصائد بسیاری دربارۀ ملیت و وطن و فلسطین و انتفاصه دارد. اشعار سیاسی او طرفداران زیادی دارد و همه به آنها به چشم یک بیان نامه سیاسی می نگرند. او با چشمان خود آوارگیها و بدبختی های ملت فلسطین و نیز هتک حرمت به قدس شریف را دیده و از ستیزه جوییها و خیانات رژیم صهیونیستی بسیار سخن گفته است. او مخالف امضای قراردادهای صلح میان اسرائیل و فلسطینیان بود و تاکید دارد که مقاومت و شهادت طلبی تنها راه آزاد ساز فلسطین است. توجه خاصی به "قدس" و "فتح" و "کودکان سنگ" دارد و قصائدی نیز به همین نامه در دیوان او می درخشند.
