به تحقیق نقد ادبی گونه‌های مختلفی دارد و نقد روانکاوانه یکی از شیوه‌های آن است که در قرن بیستم با ظهور روانشناسان معروفی چون فروید و شاگردانش، رنگ و شکل خاصی به خود گرفت. نقد روانکاوانه، به عنوان تلاقی روانکاوی با آثار و نظریه‌های هنری، بر مبنای مفاهیم و روش‌هایی، سعی در خوانشی متفاوت از آثار هنری دارد. متن هنری، لذت خود را به مخاطبان منتقل نمی‌کند، بلکه اجازه می‌دهد افراد به منابع لذت در ناخودآگاه خود دست یابند. نقد روانکاوانه متن را به قصد یافتن ساختارهایی که موجب خلق چنین لذتی می‌شوند تجزیه و تحلیل می‌کند. ادونیس از شاعران نوپرداز و متجددی است که در بخشی از اشعار خود، به ترسیمی از نقش تعیین کننده زبان و نمایش بر حیات ناخودآگاهانه انسان‌ها پرداخته است. بنابراین ما در این پژوهش برآنیم تا به بررسی نقد روانکاوانه اشعار ادونیس بپردازیم.
