اتصالات جوشکاری شده بخش بسیار مهم و البته حساسی از سازه های مهندسی هستند که می توانند نقطه ی شروع آسیب های سازه ای باشند. دلیل اصلی این موضوع وجود عوارضی مانند ترک، تخلخل، تغییرات متالورژیکی و تنش های پسماند است که می توانند در حین فرایند جوشکاری در محل اتصال به وجود آیند. در بیشتر موارد، برای رفع عوارضی مانند تخلخل و ترک کار زیادی نمی توان انجام داد. اما برای کاهش تنش های پسماند راه های زیادی وجود دارد که هر یک مزایا و معایب خود را دارند. آسایش تنش های داخلی یک فرایند ترمودینامیکی خود به خودی است و می تواند به صورت طبیعی پیش رود، اما این فرآیند در دمای اتاق بسیار کند رخ می دهد. به همین علت، یک محرک خارجی برای سرعت بخشی به آن مورد نیاز است. تنش های پسماند را می توان هم به صورت حرارتی و هم مکانیکی کاهش داد. یکی از روش های معمول برای آزاد سازی تنش، استفاده از روش حرارتی است که کارایی آن به خوبی اثبات شده است. اما این روش دارای محدودیت هایی مانند احتمال روی دادن تغییرات متالورژیکی، سرعت کم و محدودیت فضای کاری است و نمی توان آن را در همه ی مسائل به کار گرفت. روش دیگر استفاده از بارگذاری نوسانی و یا ارتعاشی است که می تواند باعث ایجاد تغییر شکل های پلاستیک و آزادسازی تنش شود. در این پایان نامه فرض می شود بارهای نوسانی به صورت سطحی و در موضع جوشکاری شده به سازه اعمال شوند. هدف از این کار آن است که مصرف انرژی تا حد ممکن کاهش یابد و از احتمال آسیب دیدگی بخش های دیگر سازه جلوگیری شود. سپس با استفاده از روش المان محدود، کارایی این روش در آزاد سازی تنش مورد بررسی قرار می گیرد. در این تحقیق این نتیجه حاصل شد که با استفاده از نیروهای سطحی متمرکز می توان مقدار تنش های پسماند را مقداری زیادی کاهش داد. اما این نیروها باعث ایجاد تنش های پسماند محلی در محل اعمال نیرو می گردند. استفاده از نیروهای سطحی گسترده بر روی خط جوش راه کار دیگری است که مشکل پیش گفته را حل می نماید. اما نتایج شبیه سازی نشان می دهند این روش داری کارایی کمتری نسبت به حالت نیروی متمرکز است.
