هدف تحقیق حاضر تعیین اثر تغییرپذیری تمرین و بازخورد بر کاهش زمان عکس العمل و دقت تخمین زمان عکس العمل بود. 72 آزمودنی شرکت کننده در این آزمایش به طور تصادفی، در شش گروه آزمایشی قرار گرفتند، که از نظر تغییرپذیری تمرین (مسدود و تصادفی) و نوع بازخورد (بازخورد فوری، بازخورد خلاصه و بدون بازخورد) با هم متفاوت بودند. همه آزمودنیها شش دسته کوشش 12 تایی را تجربه کردند و یک آزمون یادداری فوری و یک آزمون یادداری درنگیده که تقریبا 24 ساعت بعد از تکمیل آزمایش انجام شد را اجرا کردند و پس از آن دو آزمون انتقال 12 کوششی نیز از آنها گرفته شد. از آزمودنیها خواسته شد تا با توجه به نوع محرک بینایی که برای آنها پخش می شد کلید مورد نظر را بزنند و پس از آن زمان عکس العمل خود را تخمین بزنند. برای تحلیل داده ها از طرح عاملی با اندازه های تکراری استفاده شد. نتایج نشان داد که تمرین مسدود نسبت به تصادفی به ایجاد زمان عکس العمل کوتاهتری منجر شد و دادن بازخورد زمان عکس العمل نتوانست تاثیری بر کاهش زمان عکس العمل نشان دهد. گروههای تمرینی مسدود در مرحله اکتساب دارای دقت بیشتری در تخمین زمان عکس العمل بودند در حالیکه در یک آزمون بدون بازخورد گروههای دارای تمرین تصادفی که در طول تمرین بازخورد دریافت کرده بودند نتیجه بهتری را نشان دادند.
