مقدمه: تغییرات فیزیولوژیکی مربوط به افزایش سن و مشکلات عضلانی می توانند خطر حوادث و صدمات را در میان سالمندان افزایش دهند. افتادن از مشکلات عمده در افراد سالمند است که عاملی مهم در مرگ و میر این افراد محسوب می شود. هدف:بر این اساس، هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر نوع تمرین بر تعادل ایستا و پویای سالمندان زن بدون سابقه زمین خوردن 60-70 سال بود. این تحقیق از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با سه گروه آزمایشی است. روش: نمونه آماری این تحقیق را 45 نفر از سالمندان زن بدون سابقه زمین خوردن با دامنه سنی 60 تا 70 سال تشکیل دادند که به صورت تصادفی به سه گروه آزمایشی تقسیم شدند. در این تحقیق جهت اندازه گیری تعادل ایستای سالمندان زن، از آزمون شارپند رومبرگ ( با چشمان باز و بسته) و برای اندازه گیری تعادل پویا از آزمون برخاستن و رفتن استفاده شد. در مرحله پیش آزمون میانگین سه بار انجام آزمون های تعادل ایستا و پویا برای تمامی آزمودنی ها ثبت شد. سپس تمامی آزمودنی ها به مدت 6 جلسه بر اساس پروتکل های تعیین شده، تمرین و در پس آزمون که مشابه با مرحله پیش آزمون بود، شرکت کردند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح (P>0.05) استفاده شد. یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد که بین عملکرد گروه ها در هر دو نوع تعادل ایستا (با چشمان باز و بسته) و تعادل پویا در مرحله پس آزمون تفاوت معنی داری وجود دارد. آزمون تعقیبی بونفرونی نیز نشان داد بین عملکرد گروه ترکیبی با دو گروه دیگر تفاوت معنی داری وجود دارد (P>0.05) و گروهی که به صورت ترکیبی ( تمرین ذهنی - بدنی) تمرین کرده بودند نسبت به دو گروه دیگر در هر سه نوع آزمون تعادل عملکرد بهتری داشتند. همچنین عملکرد گروه تمرین بدنی نیز بهتر از گروه تمرین ذهنی بود (P>0.05). نتیجه گیری: با توجه به یافته های تحقیق حاضرکه حاکی از پیشرفت گروه تمرین ترکیبی نسبت به دو گروه دیگر است، می توان نتیجه گیری کرد که برای افزایش قدرت عضلانی اندام های تحتانی و بهبود تعادل ایستا و پویا در سالمندان با سابقه زمین خوردن، مربیان و مسئولین ذیربط با استفاده از تمرینات قدرتی، می توانند از این روش تمرینی در برنامه های در مانی خود برای سالمندان بهره گیرند.
