آرزو احمدپور

مقدمه: از آنجا که پایین آوردن زمان عکس العمل در ورزشهایی که در آنها رقابت بر سر صدم های ثانیه است، بسیار مهم است و همچنین توانایی افراد در تشخیص و تصحیح خطاها بر پایه بازخورد ناشی از پاسخ ، به عنوان یک عامل حیاتی در یادگیری مهارتهای حرکتی شناخته شده است. فراگیرنده هایی که توانسته اند بازخوردهای درونی را ارزیابی کرده و خطاهایشان را تصحیح کنند، توانسته اند به پیشرفتشان بدون نیازمداوم به مربی و معلم ادامه دهند. در حقیقت ، توانایی موفقیت آمیز تشخیص و تصحیح خطاهای حرکت ، یک مرحله برجسته بود که از گذر از یک مرحله ابتدایی به یک مرحله کاملا پیشرفته از یادگیری حرکتی خبر می داد. هدف تحقیق حاضر تعیین اثر تغییرپذیری تمرین و بازخورد بر کاهش زمان عکس العمل و دقت تخمین زمان عکس العمل بود. روش شناسی: 27 شرکت کننده در این آزمایش به طور تصادفی، در شش گروه آزمایشی قرار گرفتند، که از نظر تغییرپذیری تمرین )مسدود و تصادفی( و نوع بازخورد ) بازخورد فوری، بازخورد خلاصه و بدون بازخورد( با هم متفاوت بودند.همه آزمودنیها شش دسته کوشش 27 تایی را تجربه کردند و یک آزمون یادداری فوری و یک آزمون یادداری درنگیده را اجرا کردند و پس از آن دو آزمون انتقال 27 کوششی نیز از آنها گرفته شد. از آزمودنیها خواسته شد تا با توجه به نوع محرک بینایی که برای آنها پخش می شد کلید مورد نظر را بزنند و پس از آن زمان عکس العمل خود را تخمین بزنند. برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس عاملی با اندازه های تکراری استفاده شد. نتایج:دربخش زمان عکس العمل نتایج درون گروهی نشان داد که اثر بلوک های تمرینی (p=0.001) ،اثر متقابل بلوکهای تمرینی و گروههای تمرین معنی دار بود (p=0.001) و همچنین اثر بین گروهی تغییر پذیری تمرین نیز معنی دار بود (p=0.001) . همچنین در بخش تخمین خطای زمان عکس العمل نتایج درون گروهی نشان داد که اثر بلوک های تمرینی (p=0.001) ، تعامل بلوک ها در گروه تمرینی در گروه KR معنادار بود (p=0.001) و اثر بین گروهی گروههای تمرینی معنی دار بود (P=0.044) و گروه تمرین تصادفی خطای بیشتری داشتند. بحث و نتیجه گیری: نتایج نشان داد که تمرین مسدود نسبت به تصادفی به ایجاد زمان عکس العمل کوتاهتری منجر شد و دادن بازخورد زمان عکس العمل نتوانست تاثیری بر کاهش زمان عکس العمل نشان دهد. گروههای تمرینی مسدود در مرحله اکتساب دارای دقت بیشتری