هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر یک دوره تمرین ریتمیک بر کنترل تعادل این کودکان می باشد. 24 کودک کم شنوای حسی عصبی که با آزمایش های اکولوموتور و کالریک، کم کاری دستگاه دهلیزی آنان تأیید شده بود به طور تصادفی در دو گروه مداخله (12 نفر) و شاهد (12 نفر) قرار گرفتند. گروه مداخله در یک دورۀ شش هفته ای تمرینات ریتمیک شرکت کرد. در حالی که گروه شاهد به فعالیت های روزمرۀ خود در خانه و مدرسه ادامه داد. کنترل تعادل آنان از طریق خرده مقیاس تعادل آزمون برونینکس ـ اوزرتسکی دو در دو مرحلۀ پیش آزمون و پس آزمون سنجیده شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس بین گروهی با اندازه های تکراری نشان داد که نمرۀ کل خرده مقیاس تعادلی برونینکس اوزرتسکی دو (P=0.003) و موارد با چشمان باز (P=0.000)، بسته(P=0.000) ، بر روی زمین (P=0.000) و بر روی تختۀ تعادل (P=0.000) در گروه تمرینی به طور معناداری بهتر از گروه شاهد می باشد. یک دوره فعالیت بدنی سازمان یافته با تأکید بر تحریکات حسی توانست وابستگی به دروندادهای بینایی را در کودکان کم شنوای دچار کم کاری دستگاه دهلیزی کاهش داده و حساسیت دستگاه دهلیزی را افزایش دهد.
