امروزه، یک سازمان برای رقابت در بازارهای جهانی لازم است عملکرد زنجیره تامین خود را بهبود دهد. برای افزایش کارایی و پاسخگویی زنجیره تامین، همواره مفاهیم و روشهای مدیریتی جدیدی همانند هماهنگی در مدیریت زنجیره تامین، ارائه میگردد. مدیریت موجودی و حمل و نقل دو رانه کلیدی مشهور زنجیره تامین هستند که بر عملکرد مدیریت زنجیره تامین تاثیر بسزایی دارند. از طریق ایجاد هماهنگی میان این دو رانه کلیدی، یک برنامهریزی توزیع مناسب یا یک برنامهریزی کارا برای جمعآوری مواد اولیه و قطعات از تامینکنندگان حاصل میگردد. بدین ترتیب، سطح بالاتری از کارایی و پاسخگویی برای زنجیره تامین تحقق مییابد. دستیابی به چنین برنامه توزیعی با بکارگیری مدلهایی تحت عنوان مساله مسیریابی-موجودی امکانپذیر است. با حل یک مساله مسیریابی-موجودی، تعیین میگردد که چه مقدار محصول، در چه زمانی و بوسیله کدام وسیله حمل و از طریق کدام مسیر به هریک از خردهفروشان (مشتریان) ارسال گردد. با افزایش رقابت در بازار، کوتاهتر شدن دوره عمر محصولات و افزایش توقعات مشتریان، بیش از پیش بر نامعینیهای زنجیره تامین افزوده شده است. این امر مدیریت زنجیره تامین را با چالش مواجه ساخته است. بنابراین، در نظر گرفتن چنین شرایط نامعین و پویایی در مدلسازی زنجیره تامین، از اهمیت دوچندانی برخوردار شده است.
