در اغلب موارد انتخاب روش حملونقل و سفر در شهرها با روش نسبتاً گنگ و غیر منطقی انجام میشود. بانکهای اطلاعاتی حملونقل شهری اطلاعات قابل توجهی به صورت بهنگام و غیر بهنگام ذخیره کردهاند که اغلب علیرغم نیاز در اختیار شهروندان قرار نمیگیرد. در سفرهای معمول شهری ممکن است افراد از یکیا چند خط اتوبوس آگاهی داشته باشند، ولی به ندرت میتوان امید داشت که در شبکه حملونقل همگانی و به صورت تغییر وسیله، قادر به پیدا نمودن مسیر بهینه خود باشند. در این تحقیق مسئله یافتن کوتاهترین مسیر پویا مبدأ- مقصد در شبکه حملونقل ترکیبی شهری با توجه به معیارهای زمانسفر، تعداد تغییر روشها، هزینه سفر، راحتی و شلوغی مورد مطالعه قرار گرفته است. در شبکه سیستم حملونقل ترکیبی شهری (اتوبوس، مینیبوس، تاکسی، مترو، خودرو شخثصی و پیادهروی)، رویکردی مبتنی بر مسئله کوتاهترین مسیر کلاسیک ارائه شده است. قابل قبول بودن مسیر بهینه ترکیبی، از سه جنبه توالی قابل قبول از روشها، تعداد قابل قبول تغییر روش و محدوده طرح ترافیک بررسی گردیده است. برای محاسبه زمانهای سفر و محاسبه تأخیرها در شبکه، ترکیبی از مدل پایگاه داده اطلاعات گذشته و اطلاعات بهنگام وضعیت ترافیکی شبکه استفاده شده است. در مطالعه خاص شهر تهران، با بررسی وضعیت موجود و زیرساختهای قابل استفاده فعلی، الگوی استقرار سامانه همراه با اجزای مختلف و ارتباطات محیطی آن ارائه شده است. در نهایت پیشنهاداتی برای عملیاتی کردن ایده در شهر تهران ارائه گردیده است.
